Ως ο άσωτος υιός

  Του πρεσβυτέρου 

Μιχαήλ Παπαθεοχάρη

Κάθε φορά που ακούμε το Ευαγγέλιο στην εκκλησία, μπορούμε να αντλήσουμε μεγάλα και πολλά νοήματα, και να τα παραβάλουμε στην σημερινή πραγματικότητα. Σήμερα ακούσαμε την γνωστή σε όλους παραβολή του Ασώτου Υιού. Λόγω συντομίας δεν θα την αναφέρω αλλά θα μείνω μόνο σε μια φράση, « ήλθεν εις εαυτόν»,

Ηλθε εις εαυτόν λοιπόν ο άσωτος υιός του Ευαγγελίου. Αναλογίστηκε τι έκανε τόσο καιρό μακριά από τον πατέρα του. Ήλθε σε μετάνοια, αυτό εννοεί και μας δίνει να καταλάβουμε η σημερινή παραβολή.

Το παραβάλουμε τώρα και σε εμάς, στον καθένα από εμάς. Ο άσωτος, ήλθε εις εαυτόν, μετανόησε για τα λάθη του παρελθόντος. Κατάλαβε τα λάθη του, τις αμαρτίες του, τις ασωτίες του και επέστρεψε στον πατέρα του, ζητώντας άφεσιν αμαρτιών. Εμείς σε ποιο βαθμό το πράττουμε αυτό; Έχουμε μετάνοια στην ζωή μας; Αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας; Έχουμε συνείδηση της αμαρτωλότητος μας; Ζητούμε συγνώμη από τους ανθρώπους που πικράναμε, που στενοχωρήσαμε, που θίξαμε με την συμπεριφορά μας; Αν όχι, τώρα και κάθε φορά που μπαίνει η Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή, έχουμε αυτή την ευκαιρία. Έχουμε την ευκαιρία της μετάνοιας, της επιστροφής στο Θεό, την ένωση με το Θεό, την ένωση με τον άνθρωπο, με τον διπλανό μας. Η Σαρακοστή, τα τροπάρια των ακολουθιών, τα άμφια τα πένθιμα, και εν γένει όλο το κλήμα αυτό της κατάνυξης, μας υπενθυμίζει την αμαρτωλότητα μας, την μετάνοια, την ανάσταση από την αμαρτία.

Μας καλεί το Ευαγγέλιο να έλθουμε και εμείς εις εαυτόν, όπως τον άσωτο υιό της σημερινής παραβολής. Μας καλεί σε μετάνοια. Μας καλεί να λάβουμε κάποιες αποφάσεις για την ζωή μας, μας καλεί να ζήσουμε εν Χριστώ, μια χριστιανική ζωή, μια λιτή και αξιοπρεπή ζωή.

Ο Θεός από εμάς δεν θέλει πολλά. Θέλει την καρδιά μας να Του δώσουμε. «Εχεις καρδίαν; Δίνασαι σωθήναι». Εχεις καρδιά, αγαπάς τον Θεό, αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, όπως είναι, με τα ελαττώματα του, με τις ελλείψεις του, με τα ποικίλα προβλήματα του, με τις ιδιοτροπίες του, ε τότε μπορείς και εσύ να σωθείς. Αλήθεια, πως μπορούμε να ζητούμε από τον Θεό να συγχωρέσει τις αμαρτίες μας, όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε διάθεση να παραβλέψουμε τα λάθη των αδελφών μας; Πως ζητάμε από τον Θεό να μας δεχτεί κοντά του, όταν η καρδία μας είναι ξένη και ψυχρή για τους ανθρώπους που ενδεχομένως αγαπάμε αλλά δεν συγχωράμε; Συχνά λέμε στους άλλους, «σε συγχωρώ αλλά δεν ξέρω εάν ξεχάσω ποτέ αυτό που μου έκανες». Αυτό δεν είναι μια πλάνη, μια ουτοπία, ένα προσωπείο, μια μάσκα ( μιας και έχουμε τα καρναβάλια αυτό τον καιρό);

Ας μην ξεχνούμε ότι ο Θεός ουδέποτε κατέκρινε κανένα, αλλά αντιθέτως τόνισε το μεγαλείο αυτό της μετάνοιας και τη χαρά αυτή που προξενεί, « αλήθεια γίνεται, λέγει ο Κύριος, μεγάλη χαρά στον ουρανό για ένα άνθρωπο που μετανοεί, παρά για 99 δίκαιους που δεν έχουν ανάγκη μετανοιάς.» (Λουκ. 25,7).

Ο Θεός μας αγαπά γι’ αυτό οφείλουμε και εμείς εάν θέλουμε να λεγόμαστε παιδιά του, οφείλουμε να αγαπούμε. Βλέπουμε στην παραβολή που διαβάσαμε σήμερο, ο πατέρας του ασώτου υιού άνοιξε την αγκαλιά του, και χωρίς δισταγμό, χωρίς κατάκριση τον δέχτηκε στο σπίτι του. Ετσι και ο Θεός, εάν πραγματικά μετανοήσουμε, εάν πραγματικά υπάρξουν οντολογικά δάκρια μετανοίας, που θα βγαίνουν από τα βάθη της καρδιάς μας, τότε μας δέχεται ο Θεός.

Μας δέχεται ο Θεός γιατί μας αγαπά, μας συμπονά, αλλά ταυτόχρονα μας αφήνει και ελεύθερους να πέσουμε, να αμαρτήσουμε, και μια και δυο και πάρα πολλές φορές. Και αυτό διότι δεν παραβαίνει την ελευθερία μας, δεν παραβαίνει το αυτεξούσιο μας. Μας άφησε ελεύθερους να πέσουμε, να πονέσουμε, αλλά όταν όμως έλθουμε εις εαυτόν, όταν μετανοήσουμε ειλικρινά, τότε χωρίς δισταγμό, χωρίς να μας κατακρίνει, μας δέχεται και πάλι μαζί του και μας ονομάζει παιδιά του.

Τώρα που μπαίνουμε σιγά- σιγά στην Σαρακοστή, ας κάνουμε και εμείς μια αρχή, ας μετανοήσουμε αν όχι για όλα που έχουμε κάνει, τουλάχιστον για ένα μικρό σφάλμα, για ένα αμάρτημα μας και σιγά- σιγά να ανεβαίνουμε την κλίμακα των αρετών. Ας κάνουμε την αρχή από σήμερα κιόλας, ας αλλάξουμε νοοτροπία, συμπεριφορά, ας δείξουμε αγάπη πραγματική και ο Θεός που βλέπει την προσπάθεια μας δεν θα μας αφήνει μόνους μας σε αυτή τη πορεία.   

«Οι σούπερ Χριστιανοί»

 Του πρεσβυτέρου

Μιχαήλ Παπαθεοχάρη

Παρατηρώντας τους ανθρώπους που έρχονται τακτικά στην εκκλησία, μου γεννήθηκε η απορία, πως αυτοί ζουν την εν Χριστώ ζωή. Πως συμπεριφέρονται στην προσωπική τους ζωή, πως είναι η σχέση τους με την οικογένεια και εν γένει με τους συνανθρώπους τους.

Είναι άραγε αυτό που δείχνουν, αυτό που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν; Ή είναι όλα μια βιτρίνα, όλα προς το θεαθήναι, όλα για να μας πουν οι άλλοι «καλούς Χριστιανούς».

Πολλές απορίες μου γεννιούνται, πολλά ερωτηματικά, τα οποία συζητώντας και με τις δυο πλευρές βγαίνουν πολλά συμπεράσματα. Συμπεράσματα που δυστυχώς δεν τα περίμενα, συμπεράσματα που δείχνουν μια νοσηρή κατάσταση και δυστυχώς όχι από την πλευρά των μη τακτικώς εκκλησιαζομένων, αλλά από την πλευρά των ανθρώπων αυτών που δυστυχώς νομίζουν ότι ενώ πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, ενώ νηστεύουν, κτλ. συγχρόνως στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους και δη με το στενό τους οικογενειακό περιβάλλον υστερούν.

Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορούν να το καταλάβουν. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να ακούσουν μια κουβέντα. Κυριαρχεί η σκληροκαρδία, ο εγωισμός η αυτομεμψία, ότι «είμαι καλός Χριστιανός». Δεν εισέρχονται στα βάθη της καρδίας τους να δουν, να ερευνήσουν, να εξετάσουν, εάν κάπου, κάποτε έσφαλαν, πίκραναν, κακολόγησαν. Δεν μπαίνουν δυστυχώς σε αυτή την λογική, σε αυτό τον αυτοέλεγχο. Τους έχει κουκουλώσει η υπερηφάνεια του δήθεν καλού Χριστιανού.

Συναντώ ένα παππού στο δρόμο, περασμένης ηλικίας, κατάκοπο, ίσα ίσα που περπατεί, βασταζόμενος από ένα μπαστουνάκι. «Παππού, τώρα που είναι τέτοιες μέρες (Σαρακοστή), να έρθω να κοινωνήσεις» και μου απαντά «αυτό δεν το κάμω». Πέρασαν πολλές μέρες, συναντηθήκαμε και πάλι με τον παππού. «Τι έγινε παππού; Θες να μου πεις κάτι;» «Παπά μου η γυναίκα μου κοινωνεί πολύ συχνά και τι με αυτό, όταν ετοιμάζεται από την προηγούμενη μέρα, γίνεται χαμός στο σπιτικό μας, νεύρα, φωνές και δεν θες να μάθεις τι γίνεται…».

Θα πει κάποιος ότι ο δαίμονας την βάζει την γυναίκα του να συμπεριφέρεται έτσι…και όμως ενώ αυτή κοινωνά την επομένη με καθαρή την συνείδηση, αυτός με τόσα που έχουν γίνει δεν έχει το κουράγιο, την δύναμη ή και την θέληση ακόμη να πάει.

Κάνουμε πολλά πράγματα στην ζωή μας τα οποία πληγώνουν, τα οποία δεν τα σκεφτόμαστε, τα οποία σκανδαλίζουν, τα οποία τα κουκουλώνουμε με το πέπλο της ορθοδοξίας, την πρόφαση του «σούπερ ορθόδοξου». Αποστρέφονται πολλοί την εκκλησία και φταίνε κάποιες αρρωστημένες καταστάσεις, τις οποίες πολλές φορές τις τρέφουμε και εμείς οι ίδιοι οι κληρικοί.   

Ομάδα στο Viber

Ομάδα στο Viber

https://invite.viber.com/?g2=AQACbM1Ip2Mv%2FUv5GXXtt2MbOFHHEmGpXhiAhlKeqvBRYehBg5l%2Fzpn%2BGqf5Ivvz

Προσευχές χωρίς αποτελέσματα, κάτι φταίει!

 του Πρεσβυτέρου

 Μιχαήλ Παπαθεοχάρη

Θεέ μου σε τι πλάνη πέφτουμε αρκετές φορές. Σε τι παραλογισμούς, σε τι φαρισαϊσμούς σκοντάφτουμε… και το χειρότερο είναι ότι νομίζουμε ότι πιστεύουμε!

Αρκετές φορές μπορεί να συλλάβουμε τους εαυτούς μας να θέλουμε αγωνιωδώς να επιτελεστεί το «Θαύμα». Να πιστεύουμε ότι τα πάμε καλά με τον Θεό, τηρούμε κατά γράμμα ή κατά το ανθρώπινο τις εντολές του Θεού και περιμένουμε, περιμένουμε, περιμένουμε να επιτελεστεί το θαύμα, ως τάχα πιστοί. Και όμως ο Θεός παρατηρούμε πολλές φορές ότι είτε αργεί, είτε δεν εκπληρώνει τις επιθυμίες μας. Και τότε αναρωτιόμαστε το γιατί. Τότε ίσως ολιγοπιστούμε, τότε ίσως αδιαφορούμε, τότε ίσως «νευριάζουμε» με Τον Θεό.

Έχουμε όμως αναρωτηθεί βαθιά μέσα μας το γιατί; Έχουμε ψάξει βαθιά, στα μύχια της καρδιάς μας να δούμε τι γίνεται, τι τρέχει και νομίζουμε ότι ο Θεός μας ξέχασε; Αυτά όμως θα γίνουν όταν πλέον από άτομο γίνουμε πρόσωπο, όταν πέσει ο εωσφορικός εγωισμός μας και αναδυθεί το υπέρλαμπρο φως της ταπείνωσης, της αγάπης, της συντροφικότητας, της κοινής πορείας με τον Δημιουργός μας αλλά και την κοινή πορεία με τον συνάνθρωπό μας ή ακόμη πιο ειδικά με τον/την σύντροφό μας.

Δεν μπορούμε να θέλουμε επίμονα ο Θεός να μας επιτελέσει το θαύμα από την στιγμή που εμείς εκουσίως αδιαφορούμε παντελώς για τον διπλανό μας, που είναι εικόνα του Θεού, που είναι και για μας ένας «μικρός θεός», που προσπαθεί και αυτός να αγιάσει, που προσπαθεί και αυτός να αντιμετωπίσει το δικό του πρόβλημα και θέλει κάπου να ακουμπήσει, θέλει παρηγοριά, θέλει λόγο αγάπης, θέλει συμπόνια, θέλει ενδιαφέρον. Να του δείξουμε ότι είμαι εδώ, είμαι δίπλα σου, σε νοιάζομαι, θα τα καταφέρουμε μαζί μέσα στις φουρτούνες και τις τρικυμίες της ζωής. Ενωμένοι και αγαπημένοι πορευόμαστε, διότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την δύσκολη πορεία, σε αυτή την τρικυμία, σε αυτόν τον ατελείωτο ανηφορικό και σταυροαναστάσιμο δρόμο της ζωής.

Έχουμε πολλούς βοηθούς και πρωτίστως τον ίδιο τον Θεό, που έπαθε και την Τρίτη ημέρα Αναστήθηκε! Βλέπεις; Μετά την φουρτούνα έρχεται πάντα κάτι το πολύ ωραίο, κάτι το αλλιώτικο, κάτι που σε κάνει να γελάς από υπερβολική χαρά. Ζήτησες το θαύμα; Μα τώρα ο Θεός, αφού και εσύ από άτομο εγωπαθή έγινες Πρόσωπο αγαπητικό, δεν σου κάνει ένα θαύμα, αλλά συνεχόμενα θαύματα, συνεχόμενες ευλογίες ως κεραυνοί θα έρχονται στο σπιτικό σου. Γιατί και συ τώρα Αγαπάς, αγαπάς όπως και Αυτόν. Αγαπάς και δεν σε ενδιαφέρει το δικό σου πρόβλημα, δεν σε ενδιαφέρει εάν θεραπευτείς από μια ασθένεια, αρκεί που είδες τον συνάνθρωπό σου να θεραπεύεται. Αρκεί που του είπες μια καλή κουβέντα παρηγοριάς, αρκεί που του έδειξες λίγο ενδιαφέρον, αρκεί που τιμάς την «Εικόνα» του Θεού, τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, τον πονεμένο, τον λυπημένο, τον/την σύντροφο της ζωής σου, και τιμώντας όλους αυτούς τιμάς τον ίδιο τον Θεό και ας μην το καταλαβαίνεις, ο Θεός όμως βλέπει και τότε γίνεται το Θαύμα, τότε αλλάζει η ζωή σου ολόκληρη, τότε μπορείς να πεις ότι τηρείς τις εντολές του Θεού, τότε μπορείς και συ να ονομαστείς Υιός του Θεού, φίλος του Χριστού, Χριστιανός!