Λάθος Πορεία

 

Λάθος Πορεία

του πρεσβυτέρου

Μιχαήλ Παπαθεοχάρη 

Επήραμε την ζωή μας λάθος, αλλάξαμε πορεία.

Αλλάξαμε προσανατολισμό. Μας κάνανε να ζούμε μέσα στο άγχος, μέσα στα προβλήματα, μέσα στην δυστυχία και την κακομοιριά. Μας κάνανε να μην έχουμε ελπίδα, να μην έχουμε όνειρα, να μην έχουμε μέλλον. Μας κάνανε να λέμε, όλο οι άλλοι φταίνε. Μα εμείς τι κάνουμε, δεν έχουμε ελεύθερη βούληση; Δεν είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι; Δεν μπορούμε έστω για λίγο, έστω για μια μέρα, έστω για μια στιγμή, να ζήσουμε ως άνθρωποι; Μας έχουν περικυκλώσει τα προβλήματα και τα άγχη της καθημερινότητας και ξεχάσαμε τον προσανατολισμό μας. Και δεν το λέω αυτό γιατί είμαι παπάς και «πρέπει» να τα λέω. Αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια. «Ζούμε» για να περνά η ώρα, η μέρα, τα χρόνια, χωρίς να κάνουμε τίποτε ωφέλιμο. Ζούμε, εάν ζούμε, για να μιλούμε συνεχώς για τα πολιτικά, για την κρίση, για τα προβλήματα μας, και έτσι περνάν τα χρόνια χωρίς να κάνουμε τίποτε. Χωρίς να υπολογίζουμε ότι περνούν οι μέρες και δεν ξαναέρχονται.

            Περνούν και δεν γυρίζουν πίσω. Χρέος μας, ή αν το θέλουμε σκοπός μας είναι να αποκτήσουμε μια αγαπητική σχέση με τα πάντα γύρω μας. Διότι όλα είναι πρόσκαιρα. Διότι όλα φεύγουν και χάνονται, εννοώντας τα υλικά αγαθά, ενώ τα υψηλά μας ιδανικά, αυτά που καλλιεργούμε μέσα στην ψυχή μας, εάν τα καλλιεργούμε, θα τα έχουμε αιωνίως μέσα μας ως ιερά παρακαταθήκη. Θα μας συνοδεύουν μια ζωή και εδώ και στην άλλη.

          Τα προβλήματα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε χωρίς να μένουμε σε αυτά. Η ζωή μας συνεχίζεται, περνά γρήγορα και δεν ξαναγυρίζει. Μένουμε στα προβλήματα, βαλτώνουμε και δεν μπορούμε να δούμε στην απέναντι όχθη, δεν μπορούμε να δούμε την ζωή, να την απολαύσουμε να την χαρούμε. Έχουμε πάντα μιζέρια, πάντα παράπονα, πάντα δυστυχία, πάντα κάτι να μας φταίει… και όλα αυτά γιατί δεν έχουμε ή μάλλον δεν έχουμε μάθει να έχουμε, ελπίδα. Ελπίδα, ωραία λέξη. Μια λέξη που τα λέει όλα, που τα περικλείει όλα. Μια λέξη που εάν την φιλοσοφήσουμε θα αρχίσουμε να ζούμε, θα αρχίσουμε να αναθεωρούμε την λάθος πορεία μας. Θα αρχίσουμε να ζούμε την ζωή. Την ζωή που την έφτιαξε τόσο ωραία ο Δημιουργός μας και εμείς την υποβιβάζουμε καθημερινά. Θα αρχίσουμε να ζούμε την ζωή, να απολαμβάνουμε τα αγαθά της και όχι να μας πνίγουν τα αγαθά της. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε γεννημένοι για να τα εξουσιάζουμε και όχι να μας εξουσιάζουν. Αυτό έχουμε καταφέρει. Να μας εξουσιάζουν τα ποικίλα αγαθά, η πλεονεξία, το ότι θέλω τα πάντα. Μα πως είναι δυνατόν να έχουμε τα πάντα, πως είναι δυνατόν να νομίζουμε ότι μπορούμε να αποκτήσουμε τα πάντα. Ίσως αυτός ο εγωισμός μας να μην μας αφήνει να ζήσουμε, και να απολαύσουμε την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό που περνά και δεν ξαναγυρίζει… 

Έχουμε μάθει στην ζωή μας να μένουμε πεισματικά, δουλικά στην αμαρτία. Βεβαίως είμαστε  άνθρωποι, βεβαίως και θα σφάλουμε. Βεβαίως και θα πέφτουμε καθημερινά σε πολλές μικρές αμαρτίες, που όμως αυτές μπορεί να γίνουν τεράστιες εάν δεν τις αντιμετωπίζουμε αμέσως. Και όμως, παρόλο που τις αντιμετωπίζουμε αμέσως, παρόλο που νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι που τις αντιμετωπίσαμε, εκείνη την στιγμή ακριβώς πέφτουμε και πάλι. Θα αναρωτηθεί κανείς μα ο Θεός δεν μπορεί να μας βοηθήσει να τις καταπολεμήσουμε και να μην ξαναπέσουμε; Και βεβαίως μπορεί, αλλά συγχρόνως μας αφήνει και ελεύθερους, για να μας δείξει αυτό το αγωνιστικό πνεύμα, για να μας κάνει αρκετά δυνατούς, για να τον αγαπήσουμε έπειτα ολοκληρωτικά.

Τα πάντα τα γνωρίζει ο Θεός μας, αφού είναι και Παντογνώστης. Τα πάντα επιτρέπει να τα δοκιμάζουμε, «αλλά και παντός είδους πονηρού απέχεσθε» όπως μας λέγει και ο Απόστολος Παύλος. Μας αφήνει εκεί ελεύθερους να πέσουμε και μετά μας δίνει δύναμη να ξανασηκωθούμε.  Τι ωραίος ο συμβολισμός αυτός της μετάνοιας. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε. Αυτή είναι όλη η ζωή μας, αυτή είναι η ορθοδοξία μας. Αυτός είναι ο ορθόδοξος τρόπος ζωής μας. Ο καλός αγώνας. Ο αγώνας αυτός που έχει πολλές και ποικίλες συγκρούσεις, εμπόδια, ανηφόρες και κατηφόρες. Ποικιλία ζωής. Αλλιώς η ζωή μας ήταν μονότονη. Θα ήταν κουραστική εάν καθημερινά αντιμετωπίζαμε τα ίδια και τα ίδια. Γι΄αυτό και ο Θεός μας τα επιτρέπει όλα αυτά, τις χαρές και τις λύπες, τις δοκιμασίες και τις απολαύσεις της ζωής. Πρώτον για να μας κάνει αρκετά δυνατούς, αγωνιστές της ζωής, και συγχρόνως να μας κάνει να ζούμε την ζωή. Την ζωή αυτή την όχι μονότονη αλλά αυτή με την ποικιλία των καθημερινών, μικρών, ασήμαντων αλλά και μεγάλων δοκιμασιών. Μας κάνει δυνατούς για να μην είμαστε δούλοι της ζωής και των απολαύσεων, αλλά κυρίαρχοι της ζωής. Εμείς είμαστε αυτοί που κυριαρχούμε πάνω στα υλικά αγαθά και όχι αυτά πάνω μας. Πράγμα που δυστυχώς έχει γίνει το άκρως αντίθετο. Εμείς να είμαστε δούλοι των αγαθών. Τι τραγική ειρωνεία. Εμείς που δημιουργήσαμε τα υλικά αγαθά, τώρα να είμαστε δούλοι τους. Να μην μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την εξάρτηση πάνω τους. Να μην μπορούμε να πούμε και εμείς «στώμεν καλώς…» Χρειάζεται δύναμη να το πούμε, το ξέρω. Αυτή λοιπόν την δύναμη την αντλούμε από την ζωή της εκκλησίας. Και όπλο είναι η νηστεία, η εγκράτεια, η προσευχή. Αυτά τα τρία όπλα που αιώνες τώρα «φωνάζει» η εκκλησία μας. Που αιώνες τώρα, με αυτά τα όπλα έχουν αγιάσει χιλιάδες και μυριάδες ανθρώπων. Που αιώνες τώρα μας δίνουν με το παράδειγμά τους, αυτό το πνεύμα της αγωνιστικότητας, της θυσίας, της υπομονής.

Υπομονή, μεγάλη λέξη. Όλα αυτά για να τα επιτύχουμε χρειάζεται υπομονή. Χρειάζεται αυτή η όχι μονότονη ζωή που μας χαρίζει ο Θεός μας. Ξέρει Αυτός τι κάνει. Μας κάνει αγωνιστές στην υπομονή, διότι όπως ο ίδιος μας λέγει : «εν τη υπομονή υμων κτίσασθε τα ψυχάς ημων»(Λουκ. Κα΄15-20). Χρειάζεται υπομονή για να λάβουμε το της νίκης στέφανο, όπως λαμβάνουν οι αθλητές έπειτα από τον αγώνα. Χρειάζεται υπομονή για να αντιμετωπίζουμε όλες τις δυσκολίες, τους πειρασμούς και τα απρόοπτα της ζωής μας. Υπομονή που μόνο ο Θεός μας θα μας την προσφέρει, γιατί και Αυτός έχει πολύ μεγάλη υπομονή που υπομένει εμάς τους μη υπομονετικούς. 

Ο Θεός μας, δεν λειτουργεί όπως εμάς, με τους αγχωτικούς ρυθμούς μας. Έχει άλλη συχνότητα. Ας αντλούμε από Αυτόν υπομονή και να μην θέλουμε να βάλουμε στα δικά μας καλούπια τον Θεό μας. Να το πούμε αλλιώς, να μην επιδιώκουμε και εμείς να αγχώσουμε τον Θεό. Ο Θεός, μας το δείχνει καθημερινά ότι όλα πάνω στη γη, όλα τα δημιουργήματά του έχουν τους δικούς τους ρυθμούς. Την δικιά τους συνοχή και συχνότητα. Βλέπουμε τα λουλούδια πως μεγαλώνουν, πως ανθίζουν σιγά – σιγά. Βλέπουμε το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μητέρας πως μεγαλώνει, πως περνούν αυτοί οι εννέα μήνες. Σιγά-σιγά. Χωρίς άγχος. Όλα γίνονται για ένα σκοπό, όλα χωρίς άγχος, με υπομονή. Δεν θα μπορούσε ο Θεός μας από την μια μέρα στην άλλη να μεγαλώσει και να γεννηθεί το παιδί; Βεβαίως και θα μπορούσε, Θεός είναι. Αλλά το αφήνει εκεί εννέα ολόκληρους μήνες, για να δυναμώσει, για να δυναμώσει και η υπομονή του ανδρογύνου. Έχοντας αυτή την αναμονή των εννέα μηνών, αποκτούν μεγάλη υπομονή, ώστε στο μέλλον να αντιμετωπίζουν μια αναμενόμενη αρρώστια με καρτερικότητα, με αγάπη και προπαντός με υπομονή. Βλέπουμε λοιπόν ότι όλα γίνονται προς δική μας ωφέλεια. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός μας, για τη δική μας σωτηρία. Και αυτό γιατί μας αγαπά. Και το ακράδαντο σημείο αγάπης Του, αυτό του Σταυρού.        

«Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;»

Τοῦ Ἀντώνη Κουτεντάκη, Θεολόγου, ἱστορικού, διπλωματοῦχου λειτουργικῆς, ὑπ. διδάκτορος ἱστορίας στο Arxon.gr

«Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς. Ἐμάχοντο οὖν πρὸς ἀλλήλους οἱ Ἰουδαῖοι λέγοντες· πῶς δύναται οὗτος ἡμῖν δοῦναι τὴν σάρκα φαγεῖν; Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ. Καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι’ ἐμέ. Οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. Ταῦτα εἶπεν ἐν συναγωγῇ διδάσκων ἐν Καπερναούμ. Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; Εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐν ἑαυτῷ ὅτι γογγύζουσι περὶ τούτου οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο ὑμᾶς σκανδαλίζει; Ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον; Τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν. Ἀλλ’ εἰσὶν ἐξ ὑμῶν τινες οἳ οὐ πιστεύουσιν. ᾔδει γὰρ ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἰησοῦς τίνες εἰσὶν οἱ μὴ πιστεύοντες καὶ τίς ἐστιν ὁ παραδώσων αὐτόν. Καὶ ἔλεγε· διὰ τοῦτο εἴρηκα ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ πατρός μου. Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν. Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;»[1]

Υπαπαντή και Σαραντισμός

Του Πρεσβυτέρου 

Μιχαήλ Παπαθεοχάρη

Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού

Εσταυρωμένου Ηρακλείου

«Κόλπους Πατρός τυπούσι του σου,Χριστέ μου, του Συμεών αι χείρες, αι φέρουσί σε.»

Τους κόλπους του ουρανίου Πατέρα συμβολίζουν, Χριστέ μου, τα χέρια του Συμεών που Σε κράτησαν στην αγκαλιά του.

     Μόλις πέρασαν σαράντα ημέρες από την γέννηση του Θεανθρώπου, προσεφέρθη ο Κύριος στο ιερό υπό Μητρός Παρθένου, και υπεδέχθη Αυτόν ο πρεσβύτης Συμεών. Κατά τη διάταξη του Μωσαϊκού νόμου «παν άρσεν πρωτότοκον έσται αφιερωμένον τω Θεώ, και την εις τούτον νενομισμένην θυσίαν προσενέγκη, ζεύγος τρυγόνων, ή δύο νεοσσούς περιστερών». Δηλαδή, κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί ήταν αφιερωμένο στο Θεό, και προς τούτο γινόταν μία συγκεκριμένη τελετή στο ναό, περιλαμβάνουσα και προσφορά δύο τρυγόνων ή περιστεριών.

      Λαβών δε ο πρεσβύτης Συμεών τον Κύριο της δόξης στα χέρια του είπε το «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη…». Τώρα, δηλαδή, Κύριε, ας πεθάνω, αφού είδα το Σωτήρα του κόσμου. Διότι αυτό περίμενε χρόνια ο δίκαιος Συμεών˙ να δει με τους οφθαλμούς του τον Κύριο και Θεό του. Και πλέον ευτυχισμένος μπορούσε να υπάγει εις τα αγκάλας του Θεού.

Χριστουγεννιάτικη Εκδήλωση

χρ. εκδ by on Scribd

Για ένα τέλειο γάμο !

 

                                           Του πρεσβυτέρου

Μιχαήλ Παπαθεοχάρη

Ερωτευόμαστε, κάνουμε όνειρα, αγωνιούμε για την ημέρα του γάμου μας με τον/την σύντροφό μας. Έρχεται η ημέρα που αυτά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, ανεβαίνουμε τα σκαλιά της εκκλησίας, ανεβαίνουμε τα σκαλιά της προσωπικής μας ζωής, της προσωπικής μας πορείας προς την «ουράνιο Πολιτεία», την πολιτεία των Αγίων.

Ακούμε από τον παπά «και έσονται οι δύο εις σάρκα μιαν…» και άλλα πολλά τα οποία εκείνη την ώρα με το άγχος και την αγωνία να γίνουν όλα τέλεια, με το τρέμουλο ότι όλοι μας κοιτάζουν, ότι είμαστε το μεγάλο γεγονός της ημέρας, εμείς αδυνατούμε να καταλάβουμε και να συλλάβουμε τα μεγάλα νοήματα του Μυστηρίου του Γάμου. Ενός μυστηρίου που θα μας συνοδεύει για μια ολόκληρη ζωή, ενός μυστηρίου που μας ενώνει για μια κοινή πορεία προς τον Θεό.

Από την στιγμή που ο ιερέας μας ενώνει τα χέρια όλα τελειώνουν και όλα αρχίζουν. Αρχίζει μια περιπέτεια της ζωής. Μια αλλαγή νοοτροπίας, σκέψης, αντίληψης κτλ. Αρχίζει μια κοινή ζωή, αρχίζει μια ζωή που δεν μπορούσαμε ούτε με τα όνειρά μας να φτάσουμε, γιατί ο Γάμος υπερβαίνει και τα όνειρα. Μόνο μέσα στην εκκλησία, με τα μυστήρια της, με τις ακολουθίες, με την κοινή πορεία, μπορούμε να κατανοήσουμε τα λόγια του Μυστηρίου. Λόγια απλά, λόγια με νόημα μιας ζωής φωτεινής και Αγιασμένης. «Και έσονται οι δυο εις σάρκα μιαν…», πως γίνεται αυτό αντιληπτό; Γίνεται όταν κατανοήσουμε το μέγεθος του Μυστηρίου αλλά και τον σκοπό του Γάμου. Πλέον δεν υπάρχει ο Άνδρας και η Γυναίκα, αλλά το ανδρόγυνο. Πλέον δεν υπάρχουν δυο θελήματα αλλά ένα, ένα κοινό θέλημα, μια συνεννόηση για όλα τα θέματα από κοινού, μια κοινή αναζήτηση του Θεού.

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να επιτευχθεί, αλλά ζούμε μια κοινή πορεία με τον/ την σύζυγο, που βαστάμε και οι δύο το ζύγι για να έχουμε ισορροπία στο γάμο μας. Και αυτός είναι ο μείζον σκοπός του Γάμου μας. Η κοινή πορεία προς τον Θεό, ώστε να γίνουμε και εμείς Άγιοι. Σκοπός του γάμου δεν είναι ούτε οι περιουσίες, ούτε οι προσωπικές φιλοδοξίες, ούτε τα διάφορα οικονομικά οφέλη, ούτε το προσωπικό εγωιστικό γόητρο, ούτε η τεκνοποιία. Αλλά η θέωση, η ένωση με αυτόν που μας ένωσε με τα δεσμά του Γάμου, με τον Δημιουργό Θεό και Πατέρα μας. 

Και πρέπει να γνωρίζουμε ότι από την στιγμή που κατανοήσαμε αυτή την κοινή πορεία προς την Θέωση θα έχουμε πολλούς πειρασμούς, πειρασμούς που θα μας αποτρέπουν κάθε στιγμή προς αυτή την πορεία.

Ο γάμος είναι σαν μια μικρή βαρκούλα μέσα στον ωκεανό που περνά πολλές φουρτούνες και θαλασσοταραχές. Δεν θα χαθεί όμως αυτή η βαρκούλα, δεν θα βουλιάξει εάν γνωρίζουμε για πιο σκοπό παντρευτήκαμε. Τότε όλες οι φουρτούνες και θαλασσοταραχές θα ηρεμούν βλέποντας το ζευγάρι ενωμένο και αγαπημένο. Πάντοτε θα περνά μέσα από φουρτούνες, αλλά δεν θα αφήνει να μπει μέσα στην βαρκούλα του νερό και να βουλιάξει, εκεί σιγά – σιγά με υπομονή θα προσπαθεί να απομακρύνει το νερό και με επιμονή και υπομονή θα περάσουν οι θαλασσοταραχές και θα δουν το Ουράνιο τόξο, τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό μας.

Δεν είναι δυνατόν μέσα στο γάμο να μην υπάρχουν πειρασμοί και ποικίλα προβλήματα, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει μουρμούρα… Τι ευλογημένη αυτή η μουρμούρα, ναι δες το έτσι. Χρειάζεται αυτή η λίγη μουρμούρα, ο μικρός τσακωμός, χρειάζονται λίγα νεύρα μέσα στον Γάμο, να ανάβουν τα αίματα αλλά να μην μένουμε εκεί, έπειτα από αυτό τον αθώο τσακωμό να βλέπουμε στο πρόσωπο του άλλου τον Θεό μας. Να μπορούμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να του πούμε συγνώμη. Θέλω να αφήσεις χώρο στην καρδιά σου για μένα, είμαστε ένα μετά τον γάμο, είμαστε ανδρόγυνο που μετά τον τσακωμό, την μουρμούρα, τα νεύρα έρχεται και αναδύεται ακόμη περισσότερη αγάπη. Να μπορούμε να κοιτάξουμε τον/την σύζυγό μας στα μάτια και να πούμε σ’ αγαπώ. Είμαι εδώ για σένα, είμαστε μαζί για ένα σκοπό, για μια κοινή πορεία. Για μια πορεία, για μια περιπέτεια ζωής που δεν θα έχουμε αυτή την ευκαιρία να την ξαναζήσουμε μαζί.

Εδώ μαζί αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, τις υποχρεώσεις, μαζί και μόνο μαζί θα μπορεί ο Θεός μας να ακούσει τις προσευχές μας.

Όπως πηγαίνουμε μαζί σε δεξιώσεις, σε επισκέψεις, σε συναυλίες, σε θέατρα κτλ. Μαζί και στην εκκλησία, από την στιγμή που είμαστε ένα με το μυστήριο του Γάμου, ο Θεός μας περιμένει μαζί, ενωμένους, προσευχόμενους μαζί, όχι ως κάτι το ξεχωριστό, ως κάτι το μεμονωμένο αλλά το αδιάσπαστα ενωμένο ανδρόγυνο. Και αν δεν θέλει ο σύζυγος ή η σύζυγος να πάτε μαζί στην εκκλησία, ε αυτός είναι ο σκοπός σου, να μείνεις εκεί μαζί του/της ως κάτι το ενιαίο και με τον τρόπο σου, με την συμπεριφορά σου, με τις προσευχές σου θα μαλακώσει η καρδιά του/της συντρόφου σου και θα επιτελεστεί το θαύμα γιατί πλέον ο Θεός σας βλέπει ως ένα, έχοντας κοινή πορεία, όχι ως δυο πρόσωπο ξεχωριστά που ο ένας έχει τα πιστεύω του και ο άλλος μένει αδιάφορος. Εάν ακουμπήσεις και αφουγκραστείς με υπομονή και επιμονή το πρόβλημα και ο Θεός θα σε ακουμπήσει. Και ο Θεός θα στέλνει συνεχόμενες ευλογίες στο σπιτικό σου, αρκεί να κάνουμε και εμείς υπομονή και να έχουμε επιμονή στην εν Χριστώ ζωή!

Στην αληθινή ζωή, σε αυτή που δεν φοβάται ούτε φουρτούνες, ούτε θαλασσοταραχές, ούτε καταιγίδες γιατί ξέρει να περιμένει το «Φως», την μόνη ελπίδα, την χαρά, Τον Χριστό μας.    

Λόγος προς την Υπεραγία Θεοτόκο

Του πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Δημητρίου Πολιτάκη

Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού

 – Εσταυρωμένου Ηρακλείου

          Ολόκληρος ο μήνας Αύγουστος είναι αφιερωμένος στην Μητέρα του Κυρίου μας. Τις περισσότερες ημέρες του, η αρχή, το μέσο και το τέλος του ανήκουν αποκλειστικά σ’ Αυτήν. Το πρόσωπό της Παναγίας είναι μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία όχι μόνο διότι αυτή αξιώθηκε να δανείσει σάρκα και αίμα στον Υιό και Λόγο του Θεού και να χωρέσει στην κοιλιά της τον Αχώρητο, αλλά και διότι αναδείχθηκε η ενσάρκωση της τελειότητας και κατ’ αυτόν τον τρόπο έγινε η υποδειγματική γυναίκα όλων των αιώνων, το μοναδικό πρότυπο, μετά τον Υιό της, της ηθικής καθαρότητας και τελειότητας.

Στο πρόσωπό της αρχίζει η εκπλήρωση του σχεδίου του Θεού για τη Θέωση όλης της δημιουργίας. Τιμούμε την Παναγία λέγει ο Κάλλιστος Ware : « επειδή είναι η Μητέρα του Θεού, δεν την τιμούμε μεμονωμένα, αλλά λόγω της σχέσης της με τον Χριστό ». Έτσι η τιμή που δείχνουμε στη Θεοτόκο, όχι μόνο δεν μειώνει τη λατρεία μας προς τον Θεό, αλλά ακριβώς έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, όσο περισσότερο τιμούμε τη Θεοτόκο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε τη μεγαλειότητα του Υιού της, επειδή τιμούμε τη Μητέρα ακριβώς λόγω του Υιού.

Ο Θεός μου, η ζωή μου

του  Πρεσβυτέρου,

Μιχαήλ Παπαθεοχάρη

Υπάρχει Θεός; Τον αναζητούμε καθημερινά, κάθε λεπτό, λέμε, που Είσαι Θεέ μου, δεν βλέπεις την δυστυχία μας, δεν βλέπεις που πονούμε, την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος χαίρεται, είτε γιατί κέρδισε το τζόκερ… είτε γιατί πραγματοποίησε κάτι που του έδωσε χαρά. Και όμως ο Θεός είναι παντού, και στην χαρά και στην λύπη. Ε ναι στην χαρά το καταλαβαίνω, αλλά στην λύπη, στην δυστυχία, στον πόνο, στο θάνατο αγαπημένων προσώπων, στην δοκιμασία του καρκίνου, αλλά και σε όλες τις δύσκολες στιγμές, ο Θεός είναι εκεί; Και γιατί δεν βάζει το χέρι του να απαλλαγούμε από αυτές τις δύσκολες στιγμές και να υπάρχει μόνο αγάπη και γαλήνια κατάσταση.         

     Μα ο Θεός γνωρίζει τι κάνει, γνωρίζει την καρδιά μας, γνωρίζει τον μικρόκοσμο που κρύβουμε μέσα μας, λες να θέλει το κακό μας, λες να χαίρεται με την δυστυχία μας; Θέλει όμως να μας γνωρίσει καλύτερα, μέσα από την αρρώστια και την δυστυχία να μας γνωρίσει… ε τότε δεν θέλω εγώ να τον γνωρίσω, γιατί πρέπει να πονέσω για να τον γνωρίσω, γιατί πρέπει… γιατί;

"Την διακονίαν σου πληροφόρησον"

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Του Πανοσιολογιωτάτου

Αρχιμανδρίτου Δημητρίου Πολιτάκη

Διευθυντού του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Εσταυρωμένου Ηρακλείου

   Όταν ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μίλησε για πρώτη φορά στους ανθρώπους για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ονόμασε τον Εαυτό Του Άρτο της ζωής που έχει κατέβει από τον ουρανό με μοναδικό σκοπό να προσφέρει τον Εαυτό Του υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας, για να ζήσει πραγματικά και αιώνια ο άνθρωπος.

    Ο Χριστός το λέγει καθαρά : Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής που κατεβαίνω στη γη από τον ουρανό. Όποιος φάει από τον Άρτο αυτό θα ζήσει αιώνια και ο Άρτος που Εγώ θα δώσω, είναι η Σάρκα μου, την οποία θα προσφέρω για τη σωτηρία του κόσμου.