Του πρεσβυτέρου
Κάθε φορά που ακούμε το Ευαγγέλιο στην εκκλησία, μπορούμε να αντλήσουμε μεγάλα και πολλά νοήματα, και να τα παραβάλουμε στην σημερινή πραγματικότητα. Σήμερα ακούσαμε την γνωστή σε όλους παραβολή του Ασώτου Υιού. Λόγω συντομίας δεν θα την αναφέρω αλλά θα μείνω μόνο σε μια φράση, « ήλθεν εις εαυτόν»,
Ηλθε εις εαυτόν λοιπόν ο άσωτος υιός του Ευαγγελίου. Αναλογίστηκε τι έκανε τόσο καιρό μακριά από τον πατέρα του. Ήλθε σε μετάνοια, αυτό εννοεί και μας δίνει να καταλάβουμε η σημερινή παραβολή.
Το παραβάλουμε τώρα και σε εμάς, στον καθένα από εμάς. Ο άσωτος, ήλθε εις εαυτόν, μετανόησε για τα λάθη του παρελθόντος. Κατάλαβε τα λάθη του, τις αμαρτίες του, τις ασωτίες του και επέστρεψε στον πατέρα του, ζητώντας άφεσιν αμαρτιών. Εμείς σε ποιο βαθμό το πράττουμε αυτό; Έχουμε μετάνοια στην ζωή μας; Αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας; Έχουμε συνείδηση της αμαρτωλότητος μας; Ζητούμε συγνώμη από τους ανθρώπους που πικράναμε, που στενοχωρήσαμε, που θίξαμε με την συμπεριφορά μας; Αν όχι, τώρα και κάθε φορά που μπαίνει η Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή, έχουμε αυτή την ευκαιρία. Έχουμε την ευκαιρία της μετάνοιας, της επιστροφής στο Θεό, την ένωση με το Θεό, την ένωση με τον άνθρωπο, με τον διπλανό μας. Η Σαρακοστή, τα τροπάρια των ακολουθιών, τα άμφια τα πένθιμα, και εν γένει όλο το κλήμα αυτό της κατάνυξης, μας υπενθυμίζει την αμαρτωλότητα μας, την μετάνοια, την ανάσταση από την αμαρτία.
Μας καλεί το Ευαγγέλιο να έλθουμε και εμείς εις εαυτόν, όπως τον άσωτο υιό της σημερινής παραβολής. Μας καλεί σε μετάνοια. Μας καλεί να λάβουμε κάποιες αποφάσεις για την ζωή μας, μας καλεί να ζήσουμε εν Χριστώ, μια χριστιανική ζωή, μια λιτή και αξιοπρεπή ζωή.
Ο Θεός από εμάς δεν θέλει πολλά. Θέλει την καρδιά μας να Του δώσουμε. «Εχεις καρδίαν; Δίνασαι σωθήναι». Εχεις καρδιά, αγαπάς τον Θεό, αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, όπως είναι, με τα ελαττώματα του, με τις ελλείψεις του, με τα ποικίλα προβλήματα του, με τις ιδιοτροπίες του, ε τότε μπορείς και εσύ να σωθείς. Αλήθεια, πως μπορούμε να ζητούμε από τον Θεό να συγχωρέσει τις αμαρτίες μας, όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε διάθεση να παραβλέψουμε τα λάθη των αδελφών μας; Πως ζητάμε από τον Θεό να μας δεχτεί κοντά του, όταν η καρδία μας είναι ξένη και ψυχρή για τους ανθρώπους που ενδεχομένως αγαπάμε αλλά δεν συγχωράμε; Συχνά λέμε στους άλλους, «σε συγχωρώ αλλά δεν ξέρω εάν ξεχάσω ποτέ αυτό που μου έκανες». Αυτό δεν είναι μια πλάνη, μια ουτοπία, ένα προσωπείο, μια μάσκα ( μιας και έχουμε τα καρναβάλια αυτό τον καιρό);
Ας μην ξεχνούμε ότι ο Θεός ουδέποτε κατέκρινε κανένα, αλλά αντιθέτως τόνισε το μεγαλείο αυτό της μετάνοιας και τη χαρά αυτή που προξενεί, « αλήθεια γίνεται, λέγει ο Κύριος, μεγάλη χαρά στον ουρανό για ένα άνθρωπο που μετανοεί, παρά για 99 δίκαιους που δεν έχουν ανάγκη μετανοιάς.» (Λουκ. 25,7).
Ο Θεός μας αγαπά γι’ αυτό οφείλουμε και εμείς εάν θέλουμε να λεγόμαστε παιδιά του, οφείλουμε να αγαπούμε. Βλέπουμε στην παραβολή που διαβάσαμε σήμερο, ο πατέρας του ασώτου υιού άνοιξε την αγκαλιά του, και χωρίς δισταγμό, χωρίς κατάκριση τον δέχτηκε στο σπίτι του. Ετσι και ο Θεός, εάν πραγματικά μετανοήσουμε, εάν πραγματικά υπάρξουν οντολογικά δάκρια μετανοίας, που θα βγαίνουν από τα βάθη της καρδιάς μας, τότε μας δέχεται ο Θεός.
Μας δέχεται ο Θεός γιατί μας αγαπά, μας συμπονά, αλλά ταυτόχρονα μας αφήνει και ελεύθερους να πέσουμε, να αμαρτήσουμε, και μια και δυο και πάρα πολλές φορές. Και αυτό διότι δεν παραβαίνει την ελευθερία μας, δεν παραβαίνει το αυτεξούσιο μας. Μας άφησε ελεύθερους να πέσουμε, να πονέσουμε, αλλά όταν όμως έλθουμε εις εαυτόν, όταν μετανοήσουμε ειλικρινά, τότε χωρίς δισταγμό, χωρίς να μας κατακρίνει, μας δέχεται και πάλι μαζί του και μας ονομάζει παιδιά του.
Τώρα που μπαίνουμε σιγά- σιγά στην Σαρακοστή, ας κάνουμε και εμείς μια αρχή, ας μετανοήσουμε αν όχι για όλα που έχουμε κάνει, τουλάχιστον για ένα μικρό σφάλμα, για ένα αμάρτημα μας και σιγά- σιγά να ανεβαίνουμε την κλίμακα των αρετών. Ας κάνουμε την αρχή από σήμερα κιόλας, ας αλλάξουμε νοοτροπία, συμπεριφορά, ας δείξουμε αγάπη πραγματική και ο Θεός που βλέπει την προσπάθεια μας δεν θα μας αφήνει μόνους μας σε αυτή τη πορεία.
