ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Μ. ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου στις 5:00 μ.μ. η ακολουθία του εσπερινού και η μνημόνευσις των κολύβων

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου ο Όρθρος, η Θ. Λειτουργία και η μνημόνευσις των κολύβων, στις 7:00 π.μ.

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ

 

         

Λάθος Πορεία

 

Λάθος Πορεία

του πρεσβυτέρου

Μιχαήλ Παπαθεοχάρη 

Επήραμε την ζωή μας λάθος, αλλάξαμε πορεία.

Αλλάξαμε προσανατολισμό. Μας κάνανε να ζούμε μέσα στο άγχος, μέσα στα προβλήματα, μέσα στην δυστυχία και την κακομοιριά. Μας κάνανε να μην έχουμε ελπίδα, να μην έχουμε όνειρα, να μην έχουμε μέλλον. Μας κάνανε να λέμε, όλο οι άλλοι φταίνε. Μα εμείς τι κάνουμε, δεν έχουμε ελεύθερη βούληση; Δεν είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι; Δεν μπορούμε έστω για λίγο, έστω για μια μέρα, έστω για μια στιγμή, να ζήσουμε ως άνθρωποι; Μας έχουν περικυκλώσει τα προβλήματα και τα άγχη της καθημερινότητας και ξεχάσαμε τον προσανατολισμό μας. Και δεν το λέω αυτό γιατί είμαι παπάς και «πρέπει» να τα λέω. Αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια. «Ζούμε» για να περνά η ώρα, η μέρα, τα χρόνια, χωρίς να κάνουμε τίποτε ωφέλιμο. Ζούμε, εάν ζούμε, για να μιλούμε συνεχώς για τα πολιτικά, για την κρίση, για τα προβλήματα μας, και έτσι περνάν τα χρόνια χωρίς να κάνουμε τίποτε. Χωρίς να υπολογίζουμε ότι περνούν οι μέρες και δεν ξαναέρχονται.

            Περνούν και δεν γυρίζουν πίσω. Χρέος μας, ή αν το θέλουμε σκοπός μας είναι να αποκτήσουμε μια αγαπητική σχέση με τα πάντα γύρω μας. Διότι όλα είναι πρόσκαιρα. Διότι όλα φεύγουν και χάνονται, εννοώντας τα υλικά αγαθά, ενώ τα υψηλά μας ιδανικά, αυτά που καλλιεργούμε μέσα στην ψυχή μας, εάν τα καλλιεργούμε, θα τα έχουμε αιωνίως μέσα μας ως ιερά παρακαταθήκη. Θα μας συνοδεύουν μια ζωή και εδώ και στην άλλη.

          Τα προβλήματα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε χωρίς να μένουμε σε αυτά. Η ζωή μας συνεχίζεται, περνά γρήγορα και δεν ξαναγυρίζει. Μένουμε στα προβλήματα, βαλτώνουμε και δεν μπορούμε να δούμε στην απέναντι όχθη, δεν μπορούμε να δούμε την ζωή, να την απολαύσουμε να την χαρούμε. Έχουμε πάντα μιζέρια, πάντα παράπονα, πάντα δυστυχία, πάντα κάτι να μας φταίει… και όλα αυτά γιατί δεν έχουμε ή μάλλον δεν έχουμε μάθει να έχουμε, ελπίδα. Ελπίδα, ωραία λέξη. Μια λέξη που τα λέει όλα, που τα περικλείει όλα. Μια λέξη που εάν την φιλοσοφήσουμε θα αρχίσουμε να ζούμε, θα αρχίσουμε να αναθεωρούμε την λάθος πορεία μας. Θα αρχίσουμε να ζούμε την ζωή. Την ζωή που την έφτιαξε τόσο ωραία ο Δημιουργός μας και εμείς την υποβιβάζουμε καθημερινά. Θα αρχίσουμε να ζούμε την ζωή, να απολαμβάνουμε τα αγαθά της και όχι να μας πνίγουν τα αγαθά της. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε γεννημένοι για να τα εξουσιάζουμε και όχι να μας εξουσιάζουν. Αυτό έχουμε καταφέρει. Να μας εξουσιάζουν τα ποικίλα αγαθά, η πλεονεξία, το ότι θέλω τα πάντα. Μα πως είναι δυνατόν να έχουμε τα πάντα, πως είναι δυνατόν να νομίζουμε ότι μπορούμε να αποκτήσουμε τα πάντα. Ίσως αυτός ο εγωισμός μας να μην μας αφήνει να ζήσουμε, και να απολαύσουμε την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό που περνά και δεν ξαναγυρίζει… 

Έχουμε μάθει στην ζωή μας να μένουμε πεισματικά, δουλικά στην αμαρτία. Βεβαίως είμαστε  άνθρωποι, βεβαίως και θα σφάλουμε. Βεβαίως και θα πέφτουμε καθημερινά σε πολλές μικρές αμαρτίες, που όμως αυτές μπορεί να γίνουν τεράστιες εάν δεν τις αντιμετωπίζουμε αμέσως. Και όμως, παρόλο που τις αντιμετωπίζουμε αμέσως, παρόλο που νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι που τις αντιμετωπίσαμε, εκείνη την στιγμή ακριβώς πέφτουμε και πάλι. Θα αναρωτηθεί κανείς μα ο Θεός δεν μπορεί να μας βοηθήσει να τις καταπολεμήσουμε και να μην ξαναπέσουμε; Και βεβαίως μπορεί, αλλά συγχρόνως μας αφήνει και ελεύθερους, για να μας δείξει αυτό το αγωνιστικό πνεύμα, για να μας κάνει αρκετά δυνατούς, για να τον αγαπήσουμε έπειτα ολοκληρωτικά.

Τα πάντα τα γνωρίζει ο Θεός μας, αφού είναι και Παντογνώστης. Τα πάντα επιτρέπει να τα δοκιμάζουμε, «αλλά και παντός είδους πονηρού απέχεσθε» όπως μας λέγει και ο Απόστολος Παύλος. Μας αφήνει εκεί ελεύθερους να πέσουμε και μετά μας δίνει δύναμη να ξανασηκωθούμε.  Τι ωραίος ο συμβολισμός αυτός της μετάνοιας. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε. Αυτή είναι όλη η ζωή μας, αυτή είναι η ορθοδοξία μας. Αυτός είναι ο ορθόδοξος τρόπος ζωής μας. Ο καλός αγώνας. Ο αγώνας αυτός που έχει πολλές και ποικίλες συγκρούσεις, εμπόδια, ανηφόρες και κατηφόρες. Ποικιλία ζωής. Αλλιώς η ζωή μας ήταν μονότονη. Θα ήταν κουραστική εάν καθημερινά αντιμετωπίζαμε τα ίδια και τα ίδια. Γι΄αυτό και ο Θεός μας τα επιτρέπει όλα αυτά, τις χαρές και τις λύπες, τις δοκιμασίες και τις απολαύσεις της ζωής. Πρώτον για να μας κάνει αρκετά δυνατούς, αγωνιστές της ζωής, και συγχρόνως να μας κάνει να ζούμε την ζωή. Την ζωή αυτή την όχι μονότονη αλλά αυτή με την ποικιλία των καθημερινών, μικρών, ασήμαντων αλλά και μεγάλων δοκιμασιών. Μας κάνει δυνατούς για να μην είμαστε δούλοι της ζωής και των απολαύσεων, αλλά κυρίαρχοι της ζωής. Εμείς είμαστε αυτοί που κυριαρχούμε πάνω στα υλικά αγαθά και όχι αυτά πάνω μας. Πράγμα που δυστυχώς έχει γίνει το άκρως αντίθετο. Εμείς να είμαστε δούλοι των αγαθών. Τι τραγική ειρωνεία. Εμείς που δημιουργήσαμε τα υλικά αγαθά, τώρα να είμαστε δούλοι τους. Να μην μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την εξάρτηση πάνω τους. Να μην μπορούμε να πούμε και εμείς «στώμεν καλώς…» Χρειάζεται δύναμη να το πούμε, το ξέρω. Αυτή λοιπόν την δύναμη την αντλούμε από την ζωή της εκκλησίας. Και όπλο είναι η νηστεία, η εγκράτεια, η προσευχή. Αυτά τα τρία όπλα που αιώνες τώρα «φωνάζει» η εκκλησία μας. Που αιώνες τώρα, με αυτά τα όπλα έχουν αγιάσει χιλιάδες και μυριάδες ανθρώπων. Που αιώνες τώρα μας δίνουν με το παράδειγμά τους, αυτό το πνεύμα της αγωνιστικότητας, της θυσίας, της υπομονής.

Υπομονή, μεγάλη λέξη. Όλα αυτά για να τα επιτύχουμε χρειάζεται υπομονή. Χρειάζεται αυτή η όχι μονότονη ζωή που μας χαρίζει ο Θεός μας. Ξέρει Αυτός τι κάνει. Μας κάνει αγωνιστές στην υπομονή, διότι όπως ο ίδιος μας λέγει : «εν τη υπομονή υμων κτίσασθε τα ψυχάς ημων»(Λουκ. Κα΄15-20). Χρειάζεται υπομονή για να λάβουμε το της νίκης στέφανο, όπως λαμβάνουν οι αθλητές έπειτα από τον αγώνα. Χρειάζεται υπομονή για να αντιμετωπίζουμε όλες τις δυσκολίες, τους πειρασμούς και τα απρόοπτα της ζωής μας. Υπομονή που μόνο ο Θεός μας θα μας την προσφέρει, γιατί και Αυτός έχει πολύ μεγάλη υπομονή που υπομένει εμάς τους μη υπομονετικούς. 

Ο Θεός μας, δεν λειτουργεί όπως εμάς, με τους αγχωτικούς ρυθμούς μας. Έχει άλλη συχνότητα. Ας αντλούμε από Αυτόν υπομονή και να μην θέλουμε να βάλουμε στα δικά μας καλούπια τον Θεό μας. Να το πούμε αλλιώς, να μην επιδιώκουμε και εμείς να αγχώσουμε τον Θεό. Ο Θεός, μας το δείχνει καθημερινά ότι όλα πάνω στη γη, όλα τα δημιουργήματά του έχουν τους δικούς τους ρυθμούς. Την δικιά τους συνοχή και συχνότητα. Βλέπουμε τα λουλούδια πως μεγαλώνουν, πως ανθίζουν σιγά – σιγά. Βλέπουμε το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μητέρας πως μεγαλώνει, πως περνούν αυτοί οι εννέα μήνες. Σιγά-σιγά. Χωρίς άγχος. Όλα γίνονται για ένα σκοπό, όλα χωρίς άγχος, με υπομονή. Δεν θα μπορούσε ο Θεός μας από την μια μέρα στην άλλη να μεγαλώσει και να γεννηθεί το παιδί; Βεβαίως και θα μπορούσε, Θεός είναι. Αλλά το αφήνει εκεί εννέα ολόκληρους μήνες, για να δυναμώσει, για να δυναμώσει και η υπομονή του ανδρογύνου. Έχοντας αυτή την αναμονή των εννέα μηνών, αποκτούν μεγάλη υπομονή, ώστε στο μέλλον να αντιμετωπίζουν μια αναμενόμενη αρρώστια με καρτερικότητα, με αγάπη και προπαντός με υπομονή. Βλέπουμε λοιπόν ότι όλα γίνονται προς δική μας ωφέλεια. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός μας, για τη δική μας σωτηρία. Και αυτό γιατί μας αγαπά. Και το ακράδαντο σημείο αγάπης Του, αυτό του Σταυρού.